Reanimatie

Door de stroomstoring loopt het verhaal een dag achter op de werkelijkheid en stuur ik jullie 2 verhalen in een keer omdat een aantal van jullie waarschijnlijk anders in de rats   zullen zitten over het  vervolg. Oh ja, vandaag geen foto's, dat is niet gepast. Morgen weer...

Een verhaal over een echte reanimatie, met allerlei hobbels op ons pad....

In de morgen wordt er een keizersnede gedaan bij een barende vrouw, omdat het hartfilmpje verslechtering van de conditie van het kind aangeeft. De keizersnede is goed verlopen. De moeder gaat tijdelijk naar de Intensive Care en het kindje komt naar de kraamafdeling. Om te voorkomen dat het meisje koud wordt gaat ze bij Oma op de blote borst ( huid-op-huidcontact). Haar vader is er niet bij, want hij is momenteel in Kenia. 
Ze huilt niet echt door en ze krijgt wat zuurstof met een ' zuurstof-brilletje'.

Ik heb ondertussen op verzoek van Bekalu een nieuwe vakkenkast ingedeeld met allerlei formulieren en kleine kaartjes geschreven en eronder geplakt voor het juiste formulier. Dit ziet er strak uit, een hele verbetering vergeleken met de lade met allerlei losse formulieren er in. Dit is echt een klusje voor mij, daar word ik helemaal blij van. En hij is hier absoluut niet goed in (zei hij zelf hoor, haha). 
Debora en ik hebben vandaag ook een gesprek gehad met het hoofd van de Intensive Care en Bekalu. We hebben op hun verzoek een lijst gemaakt met controles die gedaan moeten worden van moeder en kind als ze op de IC liggen ( zoals bepaalde tijden de  temperatuur opnemen van het kind en de hoogte van de baarmoeder controleren). Hier staat ook op wat normaal en wat abnormaal is en wanneer er dus een arts gebeld moet worden. Dit is natuurlijk naar aanleiding van het onderkoelde kindje dat overleden is op de IC; 
dit moet de zorg verbeteren, hopen we. We hebben de laptop meegenomen en meteen kleine aanpassingen aan het nieuwbakken protocol gedaan. Dit werkte lekker door, naar ieders tevredenheid. 

We willen gaan lunchen en gaan nog even langs het meisje wat bij Oma op de borst ligt. 
We schrikken, ze is grauw en slap. We leggen het in het bedje en ze blijft slap. Ze ademt niet!
Er volgt geen verbetering na prikkeling. Ik haal snel de beademingsballon en een stethoscoop. De hartslag is traag en we beginnen met 5 insufflaties. Haar hartslag stijgt naar 140 spm, maar ze blijft slap. We overleggen met elkaar: het is een meconiumaspiratie ( meconium in de longetjes)  of het is een infectie. Plotseling valt de stroom uit en dit blijkt langdurig te zijn en we kunnen geen zuurstof meer geven...er zit niets anders op, dan maar te blijven beademen met de ballon. We geven de opdracht aan een verpleegkundige om de arts assistent van de kinderafdeling te bellen (er is momenteel geen kinderarts aanwezig in het ziekenhuis),  maar de telefoon doet het niet! Ze gaat rennen voor hulp. Ze kan de artsen niet vinden, iedereen is aan het lunchen, maar waar? Als ze terugkomt weet ze inmiddels wel dat er stroom is op de Intensive Care. We besluiten om het meisje mee te nemen naar de IC. Daar kan vast wel een zuurstofslang worden aangesloten op de beademingsballon. Ze blijken helaas niet de goede maat te hebben!  En er wordt een zuurstofbrilletje bij een zieke meneer weggehaald (!) Dit helpt wel iets maar ze ademt niet goed door. Ik besluit bij te blazen met de ballon. Als we niets doen gaat het zeker mis! 
Ze begint wat te bewegen. We besluiten om haar te verplaatsen naar de operatiekamer omdat daar een goed werkende zuurstofkap is en bovendien moet de gynaecoloog daar ergens zijn omdat hij aan het opereren is.  De zuurstofkap werkt prima, maar het zuurstofgehalte in het bloed is veel te laag! In overleg met de arts in opleiding Mogus brengen we het meisje van 1.5 uur oud naar onze eigen afdeling waar ze CPAP kan krijgen, dit is toediening van zuurstof onder positieve druk.
Dit lijkt iets te verbeteren maar het zuurstofgehalte in het bloed blijft laag. Er wordt een infuus gegeven met antibiotica. Inmiddels is iedereen weer terug van de lunch (lunchtijd duurt 1.5 uur!) en is er nu extra hulp. Het meisje voelt koud aan en haat temperatuur wordt gecheckt: 35.8 gr C., ondertemperatuur! De heater staat er al voor ( is bij het prematuurtje weggehaald...). Ik bedenk ineens dat ik warmwaterzakken heb zien liggen in een magazijn. De verpleegkundige vult er een met warm water , maar deze blijkt te lekken en kan niet gebruikt worden. Ze komt daarna met 2 kruiken aan, met een prijsje van Prenatal erop:-)  en 2 stoffige  kruikezakken. Ik ga ze gauw vullen met gekookt water in ons guesthouse. Het meisje wordt daarna wel iets warmer, maar ademt niet goed door. Haar zuurstofgehalte in het bloed is 33%( ipv >90%)! We leggen haar in een couveuse die het weliswaar niet doet, maar hierin kan de ruimte om haar heen beter verwarmd worden. We zetten de heater ervoor. Echter het stroom valt heel vaak uit en dan verwarmt de heater weer een paar minuten tot een kwartier niet. Ik heb ondertussen Oma van de gang gehaald om naar haar kleinkind te komen kijken en haar te aaien. Dit doe ik omdat ik bang ben dat we dit kindje niet kunnen redden...
Ondertussen is moeder op onze afdeling gekomen en ze weet nog van niks! Er is op dit moment geen arts om haar dit te vertellen en de verpleegkundigen kijken elkaar aan en op hun gezicht lezen we : " Kun je het haar nu wel aan doen om dit bericht te moeten horen?" Debora en ik besluiten om naar haar toe te gaan om te vertellen dat het niet goed gaat met haar dochtertje en dat we haar zo gauw mogelijk naar haar toe willen brengen. We vinden dat ze als moeder hier recht op heeft. Ze moet daarvoor op een brancard gelegd worden, omdat de bedden niet door de deuren passen. Dit is een probleem omdat ze nog geen gevoel in haar benen heeft na de operatie. Er worden allerlei mannen van de gang gehaald om te helpen, geweldig. Ik heb geteld: 8 mannen en niet allemaal familie hoor! 
We zijn om 17.30 uur van de afdeling gegaan. Toen had ze een zuurstofgehalte in haar bloed van 58% en een hele snelle en oppervlakkige ademhaling. Dit beloofd niet veel goeds, het moet nl boven de 90% zijn. Al 5 uur met haar bezig en nauwelijks verbetering! Ik heb nog aan een anaesthesieverpleegkundige gevraagd of ze kan intuberen. Dit kan ze wel, maar er is helaas geen apparatuur voor in dit ziekenhuis. Ik voel me erg verdrietig, ga vanavond nog even bij haar kijken. Ik ben temeer verdrietig omdat de voorzieningen voor een mentaal geretardeerd kind barslecht zijn in Ethiopie en de kans op hersenbeschadiging nu wel heel groot is, als ze dit overleeft tenminste. 
Deze ellende is begonnen toen het stroom langdurig uitviel. De verloskamers en kraamafdeling zitten niet, zoals de operatiekamers en de intensive Care, op een grote generator en de kleine generator  kan zo'n lange stroomuitval niet 'trekken'. Ik ga vanavond nog even bij haar kijken, want ik ben er niet gerust op. 

We zitten hier in een compleet andere wereld en ik denk bij mezelf: "Wat zou er in ons eigen ziekenhuis gedaan zijn met zo'n ziek moppie? Het zou overgeplaatst worden naar een Academisch ziekenhuis,  nadat ze in ons ziekenhuis geintubeerd is en dan komt er een neonatoloog mee met de ambulance vanuit het Academisch ziekenhuis, om het kindje op te halen..."