Twee weken na de thuiskomst

Al weer zo'n 2 weken in Nederland en weer 'gewoon'  de draad opgepakt. Nou het was niet zo gemakkelijk als ik dacht. 

Het was een even grote shock om hier in Nederland terug te zijn als in Ethiopie aan te komen. Ten eerste scheelt het een jas;-). Ten tweede was het heerlijk om  6 weken zonder pieper en telefoon te werken. Dat is hier wel anders in deze telefooncultuur! En ik had het eigenlijk niet erg gevonden als de pieper tijdens een van de eerste dagen per ongeluk in het toilet  was gevallen...gek werd ik van dat ding! 
Ik mis de lieve Ethiopische patiënten en hun familie (die met alle geduld op de gang of op het grasveld zitten wachten tot er veranderingen zijn). Ik krijg nog bijna dagelijks mailtjes van de Ethiopische collega's, erg leuk om zo ook nog een beetje op de hoogte te blijven.
Maar...ik ben toch ook weer heel blij om hier op mijn eigen afdeling te zijn , met alle lieve en belangstellende collega's en allemaal gevulde kasten en altijd stroom, warm en koud water en internet, heerlijk! 

Ik had al veel op het blog verteld, maar ik heb nog een kleine aanvulling. Drie dagen voordat we weg zouden gaan, vertelde Bekalu dat hij een ' laundry-woman' aan wilde stellen. Zij is verantwoordelijk voor het wassen en uitdelen van pads, pyjama's en lakens. Ze kwam de volgende morgen al en we hebben haar nog 2 dagen in kunnen werken. Dit was een fantastische zet van Bekalu! En een prachtige afsluiting van ons project. Door deze 'laundry-woman' krijgen de vrouwen iedere dag een schone pyjama, een paar keer per dag een schoon verband en iedere dag schone lakens. Dit is een grote slag in de strijd tegen infecties!

Op de terugweg naar Addis zat ik in de bus naast een alleraardigste meneer. Hij bleek hoofd van een private basisschool in Soddo te zijn. We waren aan het babbelen en het gespreksonderwerp werd 'pads'. Hij zat met een groot probleem, nl dat de meisjes van groep 8 telkens een paar dagen afwezig zijn als ze menstrueren. Hij wist niet hoe hij dit probleem aan moest pakken. Het ziekteverzuim is soms 40-50 % onder meisjes en dit is zorgelijk. 
Ik vertelde over het project van Allison, de vrouw van de Amerikaanse gynaecoloog. Zij wil graag voorlichting geven aan tienermeisjes over de menstruatie en het gebruik van verband. Ze heeft hiervoor een hele duidelijk powerpoint presentatie gemaakt. Het is haar bedoeling om ieder tienermeisje een etuitje met 3 stoffen bandages te geven met een broekje. Dit is gemaakt van hele kleurige stofjes en kan gemakkelijk gewassen worden. Allison heeft het laten maken in een naaiatelier in Soddo. Dit is een prachtige oplossing voor de tienermeisjes in Soddo zodat ze de lessen niet hoeven te verzuimen als ze ongesteld zijn. Het schoolhoofd was razend enthousiast over dit project. Ik heb hen via de mail in contact gebracht met elkaar en dit project gaat zeker binnenkort van start! Ik zou dit heel graag willen sponsoren vanuit Nederland met de nodige hulp, maar jullie horen nog van me. 

Ik moest meteen na terugkomst flink aan de slag voor de opleiding: verslagen maken  en de masterthese schrijven. Het concept voor de Masterthese heb ik donderdagavond om 23.30 uur per mail verstuurd. Wat een opluchting en morgen ( lees afgelopen vrijdag ) lekker genieten van de vriendinnen-dag die voor me georganiseerd is. 
Maar...op vrijdag de dertiende ben ik 's morgensvroeg van boven naar beneden van de trap 'gekukeld', een hoop lawaai waardoor Jos en Annemieke in een klap wakker waren! Ik dacht het zal allemaal wel flink gekneusd zijn en wou mijn vriendinnen- dag eigenlijk niet op de Spoedeisende Hulp doorbrengen (alhoewel men 8 vriendinnen van mijn kaliber qua geluid/ lachsalvo's wel graag vlot kwijt wil zijn, vrees ik en we dan waarschijnlijk wel heel snel aan de beurt zouden zijn haha). Ibuprofen, paracetamol en een hoop afleiding zorgen dat ik de dag redelijk door kom. Maar zaterdag was de pijn veel erger! Toch maar naar de huisartsenpost. Daarna in de mallemolen en de eindconclusie is: 2 gebroken ribben en een gebroken schouderblad... ( en alles aan de rechter kant) 
Ik ben dit reisblog nu aan het afsluiten met een mitella om en typend met de linkerwijsvinger ;-)

Maar...heb nu wel tijd om veel terug te denken aan de prachtige reis naar Ethiopië en alle fijne mensen die ik daar ontmoet heb.
Ik zou heel graag nog een keer teruggaan naar het Soddo Christian Hospital en hoop dan dat er iemand met me mee wil gaan om daar weer goed en prachtig werk te gaan doen. Aan de reacties te merken van alle mensen op de werkvloer gaat er vast wel iemand met me mee (misschien wel een bus vol haha). Ik beloof jullie nu alvast dat ik dan weer op het blog zal schrijven! Doeidoei!

Veel liefs, Marieke