Het mocht niet baten...
10 november 2013 - Soddo, Ethiopië
Het is zaterdag en we zijn eigenlijk vrij, maar we gaan toch even om 8.30 uur kijken bij het meisje ( we weten nog geen naam). De familie staat allemaal van de bank op als we eraan komen. Ze zijn zichtbaar blij dat we er zijn en onze handen worden gepakt en gekust. Ze hebben gezegd tegen de verpleging dat ze veel vertrouwen hebben in 'witte dokters' (humhum), want de 'witte dokters' hebben het meisje gered. Nou ja gered?! De toestand is gedurende de nacht hetzelfde gebleven, maar de saturatie is niet boven de 60% geweest. Haar kleur ziet er niet goed uit: grauw/ blauw. Moeder ligt naast haar en we proberen haar rechtop te zetten zodat ze met haar handen haar kind kan aaien. Ze vindt dit wel fijn en we zeggen dat dit heel belangrijk is voor het meisje, de verpleegkundige beaamde dit ook in het Amhaars.
Ik heb al vaker gemerkt dat vrouwen heel erg gereserveerd zijn om contact te maken met hun kind in een spannende situatie. Dit heb ik besproken met de verpleging en zij zeggen dat een moeder heel bang is dat het kind zal gaan overlijden en daarom durft ze zich niet te binden aan haar kind.
Om 15.30 uur komen we terug en het valt direct op dat er niemand in de gang zit. We vrezen dat het meisje is overleden en gaan gauw naar de zusterspost. Daar zit David, de verloskundige die gisteren bij de reanimatie was. Hij vertelt dat ze tussen de middag plotseling hard achteruit is gegaan en er zelfs hartmassage is toegepast. Het mocht niet baten, ze is helaas overleden. Waarschijnlijk aan de gevolgen van een meconiumaspiratie. Meconium is de eerste ontlasting. Dit kan soms al tijdens de ontsluitingsfase in de longen terecht komen, waardoor de longen na de geboorte niet goed kunnen functioneren. Het kindje is vanmiddag al door de familie begraven. Morgen komt haar vader pas terug uit Kenia...
We gaan even naar de moeder toe om haar te condoleren. Ze vraagt of wij een foto hebben waar haar dochtertje op staat, omdat ze die wel graag zou willen hebben.
Ik heb gisteren een foto gemaakt van het moment dat ze bij haar Oma op de borst ligt. Het zag er namelijk heel koddig uit. Oma in bed met een ontblote borst en haar kleinkind bij haar. Dit blijkt achteraf de enige foto te zijn van het meisje! De verpleging is helemaal verbaasd dat deze vrouw hier zelf om vraagt. Ze is overigens een hele ontwikkelde vrouw, zij is lerares Engels en dit maakt de communicatie voor ons veel gemakkelijker. We hebben de foto op de laptop gezet en aan de moeder laten zien in een andere kamer, omdat hun 4 persoons kamer helemaal vol zit met familie.
Ze is ontroerd. Haar broer die haar geweldig bijstaat, maakt een foto van de afbeelding op de laptop met zijn mobiel en we hebben de foto naar zijn email-adres gestuurd. Hier heeft helaas niemand een printer.
We hebben een dubbel gevoel vanavond. Aan de ene kant natuurlijk verdrietig, omdat we dat we het leven van dit meisje niet hebben kunnen redden. Aan de andere kant bedenken we wel dat een toekomst voor dit gezin ook heel zwaar zou zijn geweest met een geestelijk en evt. lichamelijk gehandicapt kind. Want 24 uur leven met een veel te laag zuurstofgehalte in het bloed moet al enorme orgaanschade en hersenschade veroorzaakt hebben. En de voorzieningen voor zo'n kindje zijn hier heel slecht.
Het Orthodox Christelijke geloof troost hen gelukkig enorm bij deze verdrietige gebeurtenis.
Jullie en ook ons lezers zullen de komende tijd toch weer meer waarderen wat we hier allemaal hebben en dat vinden we vaak ook heel gewoon, en daar zijn ze met een kleinigheid al blij.
Het zou voor ons allemaal goed zijn om dit eens mee te maken en er in ieder geval wat vaker aan te denken maar doordat je de verhalen zo levendig verwoord zitten we er middenin.
De laatste weken komen er al weer aan en jullie hebben nu al zoveel kunnen betekenen en gedaan.
Sterkte met alles en liefs van deze kant.
Mieke
En dat is maar goed ook, want zo blijven we het vak met liefde en passie uitvoeren. Wij hier en jij in Afrika.
Goed bezig Marieke!!!
Kijk naar alle mooie dingen die jullie doen in Etiopie.