De polikliniek wordt 'opgeleukt'

Deze week heeft Bava, de klusjesman de posters opgehangen die geschonken zijn door mijn moeder Omi en Jos, mijn lieve man. Op de poster van Omi staan verschillende stadia van de zwangerschap en verschillende liggingen van een kind. Deze hebben we op de spreekkamer van de verloskundige op de polikliniek gehangen. De poster die Jos heeft gegeven geeft het geboorteproces weer en die heeft Bava in de gang opgehangen, waar iedereen op lange banken zit te wachten. Dit geeft stof tot nadenken en tot babbelen met elkaar! Op de poli hebben we ook de moederbuik met kind neergezet die we van ons studiegenootje en collega Lianne van der Klooster hebben meegekregen. Daarmee is de polikliniek lekker 'opgeleukt'!!  
Er is nog één stoorzender: er is vrij recent een prachtig echoapparaat geschonken door de Amerikanen, een beauty,  maar er hangen van die oude doeken met gaten voor de ramen ('plodden', zou Jos zeggen) en dit staat als een vlag op een modderschuit ;-). Allison heeft gelukkig gordijnstof gekocht voor de spreekkamer en daarmee kunnen de 'plodden' die nu voor de ramen hangen, voorgoed weg.

Er is nog een ander probleem. Er is een open verbinding tussen de spreekkamer en de verloskamer en dus ook een rechtstreekse geluidsoverdracht... De deur van de spreekkamer staat ook nog heel vaak open zodat de mensen die op het spreekuur zitten en de familieleden die allemaal zitten te wachten op de gang letterlijk kunnen horen wat er gebeurt in de verloskamer. De cultuur kan wel anders zijn, maar wij vinden dat de Ethiopische vrouwen wel recht hebben op wat privacy! En dan kunnen ze later vertellen wat ze zelf kwijt willen aan de familieleden. Er staan trouwens genoeg familieleden om haar heen als ze het moeilijk heeft, hoor! 
Vanaf de eerste dag dat we hier zijn storen we ons aan het feit dat er geen deur zit tussen die twee ruimten en iedereen ook maar langs de barende vrouw kan lopen ( zie verhaal over de schoonmaakster met de zwabber en de electriciën die naar mij op zoek was). Dit heeft ook met respect voor de vrouw te maken! We hebben vanmorgen de Ethiopische timmerman uitgenodigd en hij kan er een deur in maken en het goed aftimmeren. De deur kan eventueel afgesloten kan worden. Wij zijn helemaal happy! Hij gaat ermee beginnen als hij de kasten af heeft voor de patiëntenkamers en dat is binnen enkele weken. We kunnen het resultaat niet meer zien, maar we hebben er alle vertrouwen in dat dit goed komt! 

Vandaag was er narigheid op de afdeling. Er is aan het begin van de nacht een mevrouw binnengebracht vanuit het buitengebied. Ze is 30 weken zwanger van haar eerste kind en is nog nooit op zwangerschapscontrole geweest. Ze heeft al 11 uur lang met regelmaat convulsies ( lijkt op epileptische aanvallen) en is in een hele slechte conditie als ze binnenkomt en haar kindje ook. Haar bloeddruk is 180/130, véél te hoog: ze lijdt aan eclamptische insulten. Net na binnenkomst is haar kindje overleden. De gynaecoloog heeft haar laten overplaatsen naar de Intensive Care. Een uur later is deze jonge vrouw helaas overleden aan de gevolgen van een hartstilstand, heel heel erg! Was dit nu ook gebeurd als ze op zwangerschapscontrole was gekomen en bijtijds verwezen zou zijn? 

Gisterenmiddag kwam er een jonge vrouw van 19 jaar op de polikliniek. Ze is 25 weken zwanger van haar eerste kind. Ze heeft een hoge bloeddruk 170/120 en lever-en nierfunctiestoornissen. Haar oogwit is geel! Ze ziet er erg ziek uit. Er is geen Magnesiumsulfaat verkrijgbaar bij de apotheker! Dit is het middel dat we in Nederland ook geven en dit neemt de prikkeling wat weg waardoor de kans op een bovengenoemd eclamptisch insult afneemt. Er zijn nog 4 ampullen op de afdeling maar die zijn over de datum...toch maar geven, je moet toch wat! Verder worden er bloeddrukverlagende middelen gegeven en corticosteroïden voor de longrijping van het kind. Het is echter wel heel vroeg in de zwangerschap voor zulke pathologie! Hopelijk gaat het met deze vrouw en haar kind wèl goed... Dr. Mark bidt voor haar en haar kindje. Er is veel familie bij en ze beginnen midden onder het gebed heel hard te huilen. Ze vrezen waarschijnlijk dat ze gaat overlijden...Mark heeft het gebed maar kort gehouden, vertelde hij later, want extra stress voor deze moeder is ook niet goed. Hij zei het zachtjes tegen ons en met een knipoog...Vanmorgen was de bloeddruk gelukkig gezakt 140/ 90 en ze voelt zich wat beter! 

Oh ja, Debora en ik zijn het weekend naar Arba Minch: zebra's, nijlpaarden en krokodillen kijken. (Moeten we niet te hard lachen in de boot, want dan zien we er niet één, haha). Dus morgen even geen nieuws op het blog, sorry.