Een intensieve dag, maar met een gouden randje

Vandaag was het een intensieve dag, maar wel een dag met een gouden randje.

Er ligt al ruim een week een Ethiopsche vrouw opgenomen op de afdeling met een ernstig verhoogde bloeddruk en nierfunctiestoornissen. In de 2 dagen dat wij in Nazareth waren is het kindje helaas in de baarmoeder overleden bij 32 weken. Mw. is ingeleid en het kindje is geboren. De ouders hebben het kindje niet gezien ( commentaar van de verpleging: " Dit is beter voor de ouders! ". En dit komt mij als 'ouwe rot' nog wel heel bekend voor, van 30 jaar geleden.) We hebben visite gelopen en de jonge ouders zijn heel gelaten onder het geheel. Wij hebben in Nederland inmiddels hele andere ervaringen, nl dat het voor de verwerking van het verdriet veel beter is om het kindje wel te zien. Maar je moet natuurlijk niet als een olifant door een porselein-kast gaan in een compleet andere cultuur! Het kindje wordt vanmiddag begraven en het ligt zolang in een doek op de verloskamer ( er is geen mortuarium). 
We hebben besloten om een Polaroidfoto te maken en dan te vragen of moeder deze wil zien. We hebben Sink, een jonge verloskundige, gevraagd om te helpen zodat zij ziet wat er gebeurt. Samen hebben we het overleden kindje een mutsje op gedaan en een foto van de zijkant van het gezichtje gemaakt en van een handje. De moeder wilde de foto's heel graag hebben! Ze keek er naar met tranen in haar ogen en ze stopte het daarna zorgvuldig in haar tas. 
Het moet bij de verpleging en de verloskundigen nog wat bezinken. Ik weet nog heel goed dat ik ook geheel confused was, zo'n 25 jaar geleden, na het zien van een Amerikaanse documentaire over het omgaan van een gezin met een overleden kind...maar daarna heb ik er toch een andere kijk op gekregen. Dit heeft wel tijd nodig! 

Net voordat we naar Nazareth gingen is een jonge vrouw bevallen door middel van een keizersnede bij een termijn van 28+2weken. Zij is meegenomen naar ons ziekenhuis, door de verpleegkundigen van het Heathcare centre, die naar het buitengebied gaan, omdat ze gebroken vliezen had bij 28 weken. Zij heeft de vorige keer een kindje verloren bij 28 weken. Ze heeft corticosteroïden gekregen om de longrijping te bevorderen en weeënremming. Het werd een keizersnede omdat ze na 2 dagen weeën kreeg en het kindje in stuit lag. Het meisje heet Jaapstra ( grappig he) en ze doet het hartstikke goed! Ze ligt nog aan het infuus, maar heeft geen zuurstof meer nodig. Ik kom er vandaag achter dat ze nog helemaal niet gekolfd heeft, en het is al de 4 de dag. Ze heeft alleen wat met de hand gekolfd en toen kwam er niks. Ze dacht: "ik heb helaas geen BV" en haar man heeft een duur blik babyvoeding gekocht. Ik heb de electrische kolf uit de kast gehaald en we zijn begonnen: 2 cc en moeder is hartstikke trots, ze straalt!  Instructies aan de verpleging gegeven en hopelijk komt het morgen goed op gang. Ik heb haar een rompertje gegeven en een muts dan kunnen we morgen Jaapstra op de borst van moeder leggen ( coda be coda, huid-op- huid contact). Op dit moment liggen er 3 kinderen op de kraamafdeling waarvan de moeders BV geven dmv afkolven. De verpleging ziet dat het goed werkt! 

Er is een mevrouw aan het bevallen van een kindje bij 34 weken en ze ligt alleen op een kamer. Er zit een verloskundige bij en zegt dat ze de harttonen van het kind naar beneden ziet gaan op de monitor. Dit is het enige CTG apparaat dat het doet en er is geen CTG papier meer (!!). Je moet dus maar vertrouwen op goede oplettendheid. Ik ga bij haar zitten en hoor ook verlaging van de hartslag. Na beoordeling blijkt er geen vordering en een kind in nood! Dit moet een keizersnede worden. Dr. Mark is aan het opereren en neemt de telefoon niet op. Ik ren naar de operatiekamer en hij is net met een OK klaar. Mw. mag meteen komen. Ik ren gauw weer terug om mevrouw op te halen in een rolstoel want dit gaat het vlotst. Ik krijg een stoffen mondkapje en mutsje aangereikt en blijf bij de keizersnede. Mw. ligt binnen een kwartier op de operatietafel!
Als je even staat te wachten tot het kind er is dan kun je een heleboel aanwijzingen geven, zoals "Koppel de zuurstof maar vast aan de beademingsballon en test even of alles werkt; stel dat het kind een slechte start heeft, dan heb je alles al klaar staan" en "we kunnen de doeken en muts vast verwarmen voor het prematuurtje want het is hier koud voor zo'n klein kindje"( er staan verschillende ramen open op de OK!). Ethiopiërs kunnen moeilijk 'vooruit denken', ze bekijken de situatie op het moment en handelen dan ( zit in hun cultuur). Maar in de verloskunde ben je dan nogal eens te laat...
Het is leuk dat ook het OK- personeel en de anaesthesieverpleegkundigen meeluisteren en ik weet zeker dat dit volgende keer prima in orde is. 
Gelukkig wordt er een huilend kindje geboren, maar wel met erg dik meconiumhoudend vruchtwater, mooi op tijd eruit! 

Het is hier de gewoonte dat moeder en kind naar de Intensive Care gaan na de keizersnede en daar blijven ze uren liggen ( totdat ze de benen weer kunnen bewegen:-) Debora en ik hebben iom de hoofden van beide afdelingen een stroomdiagram voor de verzorging van moeder en kind gemaakt. Ik bracht het kindje weg en zag ons formulier al hangen. De verpleging is blij met duidelijkheid en ze doen enorm hun best om de controles volgens onze nieuwe regels te doen, heel leuk om te zien! En ze stralen, als je hen een compliment maakt. 

Om 18 uur waren we terug in ons guesthouse en toen kwam het cadeautje : de douche deed het hartstikke goed, daarmee bedoel ik niet een paar druppeltjes (omdat er geen druk op zit), maar een flinke straal met warm water, hmmmm!!